Als je de tijd krijgt om tot spelen te komen, en soms heeft een kind heel wat tijd nodig om in een spel te komen, dan ontstaan er vaak hele mooie dingen. Ik kan altijd zo genieten van spelende kinderen. Het is alsof je even mee mag kijken, voelen in hun belevingswereld. Het is zo puur en kwetsbaar wat je ziet, zo prachtig en ongrijpbaar. En hoe komt het dan toch dat zoveel kinderen niet of nauwelijks meer tijd hebben om te spelen, of tot zo moeilijk tot spelen kunnen komen?
Ik merk bij ons dat eenvoud het toverwoord is. Steeds meer speelgoed gaat naar de zolder, ik wissel het af, steeds eenvoudiger wordt de het wat er beneden staat. Een mand met blokken, een speelhuisje, wat auto's een poppenwagen. Er is maar weinig nodig om in het spel te komen, wat water, een stok, een lap en wat knijpers, een blaadje, zand, voor je het weet is er een heuse bakkerij ontstaan, of een huis waarin we wonen, een watermolen gebouwd...
Omdat ik zo kan genieten van het spel van mijn kinderen en de kinderen om me heen, het me zo raakt als ze echt in hun eigen wereld zitten en ik daar een glimp van mag opvangen, dacht ik dit wil ik delen.
Rein in onze tuin. Hij heeft water gevonden en is daar al een hele tijd zoet mee. Van het ene bakje in het andere en weer opnieuw....
We hebben vlak bij ons huis een speelbos met een waterpomp. Toen we aankwamen ontstond er meteen een rivier, meerdere eigenlijk. Er werden bruggen gebouwd steden en campings gerealiseerd en onze tengere Elke nam het voortouw en maakte samen met haar broers Frankrijk met rotsen en al.
Frambozen snoepen op de kinderboerderij achter onze tuin. rein weet ze iedere keer weer te vinden. Als ik hem kwijt ben ga ik altijd als eerste daar kijken. Ook dit keer vond ik hem daar weer.
Hoe mooi kan zand zijn? En als de zon er op schijnt is het weer anders. telkens weer wordt er geschept en gestrooid en verrukt gereageerd.
Lieve groet,
Marilke Jorinde
