Rommel en te lekkere Kokoskoekjes

O, wat kan ik niet tegen rommel!!! En dan vooral rommel die ontstaat als ik er niet ben. 
Ik kwam vandaag terug en dan is de tafel voor de lunch half gedekt. 
Het brood nog in de plastic zak.
Maar voor de helft van de mensen gedekt.
De kinderen hebben heerlijk gespeeld dus overal staan stukken van een net gespeeld spel.
Een huis, een kasteel, een tekening met krijtjes ligt op de grond.
Onder de eettafel wil ik eigenlijk niet kijken want daar ligt een verzameling, kruimels, brood en kaas dat het een waar muizenfestijn zou kunnen zijn.
Op de kasten is een verzameling van spullen terecht gekomen, ook van mij, die weer terug moeten naar hun eigenlijke bestemming. 
In de keuken staat er afwas....
Op zo'n moment raak ik bijna in paniek, ik moet dan heel erg mijn best doen om rustig te blijven ademen, ik krijg het benauwd en moet erg mijn best doen om vriendelijk te zijn. 
Dat laatste lukt me meestal niet. Ik word dan een snauwend en niet erg fijn persoon om mee in een ruimte te zijn.
Ik weet dat dit met me gebeurd en ik spreek iedere keer weer af, met mezelf, dat ik niet weer in de zelfde valkuil moet vallen. Heeeeeel af en toe lukt me dat. 
Vandaag was dat niet het geval. Manlief die staat op het punt samen met Elke te gaan zwemmen, iets waar ze zich beiden al dagen op hebben verheugd. Toch blijft hij me aanmoedigen vooral even iets voor mezelf te gaan doen en niet eerst te gaan stofzuigen, poetsen en afwassen, over het opruimen hebben we het dan nog niet gehad. Ik heb straks heel veel tijd, zegt hij dan.
Kon ik het maar, alles laten staan en gewoon even zitten en niets doen.
Ik heb een compromis geloten. Eerst even flink opgeruimd en gestofzuigd. 
Oooo, wat is dat goed voor mijn humeur, echt, ineens zie ik weer mogelijkheden en komen ideeën terug! Lekker de ramen open en de frisse lucht naar binnen, stoelen schrobben, die plakken altijd.
Toen dat alles klaar was ben ik gaan zitten en nu zit ik hier dan. Te mopperen over de altijd wederkerende rommel. Als ik zelf thuis ben als hij ontstaat kan ik er vrij goed mee omgaan. Maar om erin terecht te komen dat vind ik heel moeilijk. Een flink leerpunt voor mezelf en dat mag ik iedere week oefenen.
Dus hopelijk wanneer ik wat ouder en wijzer word, zal ik met dit soort situaties om weten te gaan.
Sinds een tijdje begrijp ik nu ook mijn moeder wat beter. Zij zei altijd: "het is hier geen hotel!" Ja, soms voelt dit ook wel eens zo en misschien zeg ik later als mijn kinderen pubers zijn wel precies hetzelfde en snappen zij net zo min als ik wat er nou precies bedoeld wordt. 
Goed genoeg gemopperd, nu die lekkere koekjes. Ik wilde ze graag met foto, maar iedere keer vergeet ik er weer eentje te maken, dus nu maar zo.

Te lekkere kokoskoekjes

Recept:

120g kokosolie
50g kokosbloesemsuiker of oerzoet
100g bloem
100g kokosrasp
1 tl wijnsteenpoeder

Verwarm de oven voor op 180 C.
Smelt de olie in een pannetje.
Klop hem daarna met de suiker op.
Voeg de bloem, de kokosrasp en het wijnsteenpoeder toe.
Meng alles goed door elkaar, het is een wat kleverig deegje
Maak platte hoopjes op een bakplaat bekleed met bakpapier.
Vorm de hoopjes nog wat na met je handen en druk het deeg hierbij goed aan.
Zet de koekjes in de oven voor ongeveer 15-20 min.
Als ze goudbruin zijn zijn ze goed. Laat ze in een open oven afkoelen.
Ze zijn het lekkerste als ze enkele dagen in een afgesloten doos hebben gestaan.

Eet smakelijk!
Marilke Jorinde

Kledinggekte

Enkele jaren geleden las ik in een tijdschrift over een moeder die altijd naar tweedehands kledingbeurzen gaat en daar het grootste deel van de kleding voor haar kinderen vandaan haalt. Zoals zij erover schreef, dat ze als een bezetene langs de rekken raasde en haar mandje vol laadde met alles wat ze maar tegen kwam. Het had iets. Daarna zocht ze een stil hoekje op, om uit te zoeken, te combineren en weg te leggen. Ik kon me er weinig bij voorstellen maar werd wel ongelooflijk nieuwsgierig. Ik dacht dat moet ik ook eens doen...

En nu, twee maal per jaar tel ik de dagen af en verheug ik me enorm op de tweedehands kledingbeurs. Ik ben streng voor mezelf en doe er maar 1 per keer, anders is de kans groot dat de kledingkasten van de kinderen uit hun voegen barsten en dat is dan ook weer niet de bedoeling.

De eerste keer al raakte ik verslaafd. Ik trek er dan ook veel tijd voor uit op zo'n ochtend. 
Deze keer besloot ik al heel vroeg te gaan. Met de bakfiets, daar kan lekker veel in, zou ik om 7.00u op de stoep staan (8.30u gaat hij open). Je krijgt dan een nummertje en op volgorde van nummer mag je dan naar binnen. Het is heel erg georganiseerd allemaal.
Op moment van vertrek begon het te druppelen en besloot ik de auto te nemen. 
Om 7.20u was ik er, nummer 16. Met mijn pakketje boterhammen en mijn tijdschrift bivakkeerde ik in de auto tot de beurs zou beginnen.
Het druppelde zachtjes buiten, een gezellig muziekje, ik zat werkelijk te genieten, wat een rust voor mezelf.
Buiten verschenen steeds meer mensen, voornamelijk moeders en het gekeuvel begon de muziek te overstijgen. Net als de vogels die 's ochtends zo prachtig zingen. Er begint er eentje en het worden er steeds meer, zo moet je het je voorstellen.
Toen ik iets voor de de openingstijd mij aansloot, met met nummertje stevig vast geklemd, telde ik heel veel moeders en een handje vol oma's, 5 vaders en 1 opa.
Toen de deuren opengingen keek reikhalzend naar binnen mocht met de eerste lichting binnen en sloot me af. Als in een trance, de wereld kan zou kunnen vergaan, ga ik dan langs de rekken en haal alles eraf wat mij enigszins aanspreekt. Drie bananen dozen vol verzamelde ik. Overdreven? Ja misschien wel een beetje, maar ik kan het echt niet anders. Dan begint het leukste deel, het uitzoeken!
Voor de jongens was er niet erg veel, enkele broeken en een T-shirt. Voor Elke verzamelde ik haar hele zomer garderobe bij elkaar.
Om 11.30u was ik weer thuis, voldaan en blij, maar wel moe. 
De kinderen staan me dan op te wachten en kijken me vol verwachting aan of er wat moois, naar hun smaak, voor hen bij zat. Alles wordt dan grondig en met veel belangstelling bekeken en gepast. Ze zijn al net zo geestdriftig in de weer als ik de afgelopen uren.

Elke haar kleding nieuw en uit haar kast.

Seppe zijn kleding, zoals je ziet is de verdeling niet helemaal evenredig.

Dan is het natuurlijk wel het aller fijnste als alles meteen gewassen en in de kasten komt. de te kleine kleren er weer uit, doorschuiven kleding, opbergen en ga zo maar door. Heerlijk vind ik dat.

Heerlijk een opgeruimde kast. Alles op kleur en bij elkaar, daar houd ik nou van!

Fijne lente dag morgen,
Marilke Jorinde

Broers, lente en gebak

Wat wordt Seppe groot. Toen ik deze foto bekeek moest ik even slikken, hij wil de wereld ontdekken en leren kennen en leert iedere dag nieuwe dingen, door te spelen, te doen en te ervaren. Ik ben zo gelukkig als ik Seppe zie en hoor.

Rein wordt ook in een ras tempo groter en groter, vooral ook fysiek. Deze week staat in het teken van drie woordige zinnen. Het ontdekken van de grenzen en de gevolgen bij het overschrijden ervan lijkt Rein als een levenstaak te hebben opgevat. We hebben het niet altijd makkelijk samen zo strijdend. Ik vind het soms een hele kunst om hem af te leiden en via een positieve weg uit situaties te halen. Maar dan zitten we aan tafel (ik zit naast hem) en slaat hij zijn armpjes krachtig om me heen. "Mij mama. Ief. Kuffelen! en lijkt hij me niet meer los te willen laten. Groter worden gaat niet over een gladde en rechte weg, maar gaat via een kronkelig en bochtig paadje, met vaak hele spannende maar ook prachtige uitzichten.

Amandelcakejes met appel en rozijnen

Recept:

100g kokosolie 

100g kokosbloesemsuiker

3 eieren

1 1/2 tl wijnsteenpoeder

100g havermeel (fijngemalen havermout)

100g amandelmeel

50g kokosrasp

1 handje gewelde rozijnen

1 appel in stukjes

Verwarm de oven voor op 180 C.

Smelt de kokosolie in een pannetje.

Doe de eieren en de kokosbloesemsuiker in een kom en mix ze luchtig en romig.

Meng hier de kokosolie doorheen.

Voeg het havermeel, het amandelmeel en het wijnsteenpoeder toe en meng voorzichtig.

Voeg de kokosrasp, de gewelde rozijnen en appel toe.

Doe het deeg in muffinvormpjes en bak ze in de voorverwarmde oven af tot ze goudbruin zijn en de prikker er schoon uit komt.

Milde Chocoladetaart

Recept:

400g pure chocolade

200g roomboter of 150g kokosolie

100g ahornsiroop of kokosbloesemsuiker

5 eieren

200g bloem

1 flinke tl wijnsteenpoeder

1 doosje aardbeien

Verwarm de oven voor op 180 C.

Smelt de chocolade en de roomboter au bain marie.

Mix ondertussen de eieren en de suiker tot een luchtig en romig mengsel.

Zeef boven het eimengsel de bloem en het wijnsteenpoeder in kleine porties en spatel ze er doorheen.

Roer nu het chocolademengsel door het ei mengsel. 

Bekleed een taartvorm met bakpapier en giet daar het beslag in.

Zet de taart in  de oven en bak hem in ongeveer 30 min. gaar.

Als hij is afgekoeld kan je hem afmaken met heerlijke verse aardbeien.

Een eigen huis bouwen, heksenbrij brouwen en zandtaarten bakken.

Samen in de hangmat met papa, samen in de hangmat o ja, o zo!....

Hoog in de lucht staan heldere kleuren, teken van geluk, staat een regenboog.
Laat hij ons zien hoe in zovele kleuren 't leven zich ontvouwt, als een regenboog. Ze helder als het geel is, zo vurig als het rood is, zo levendig als het groen is, zo dromerig als...... blauw.

Een heel dapper meisje ineens met hoofd en schouders boven de haag uit. Het is echt een eind kan je verzekeren. 
Niet lang daarna werd ze vergezeld door haar grote broer. Samen  na een heerlijke avond met vuur en voor het eerst buiten eten. Zelfgebakken broodjes, met worstjes en salade. Een goede afsluiting van de vakantie lijkt me.

Fijne lentedagen!

Marilke Jorinde

Bosdag

Wat begon als een hele drukke dag, met drie kinderen die vol geluid zaten en dol spel, veranderde in een heerlijke bosdag samen. We gingen naar het speelbos, waar ze met stokken, zand en water helemaal tot zichzelf kwamen en de sterren van de hemel speelden. De zon gaf alles extra glans.

Grenzen werden verlegd, nieuwe dingen ontdekt. Wat worden ze groot heb ik bijna de hele dag gedacht.

De dag eindigde met een vuurtje in de tuin, opgestart met zelf gezochte stokken uit het bos. Glunderende kinderen (en vader) en een moeder die helemaal in haar nopjes was.

We bakten zelf broodjes boven het vuur, met een lekker stukje chocolade erin. Rein bleef maar vragen Kolla, Kolla?
En een kopje wortel gember soep toe. Alles heerlijk buiten en in eigen tuin.

Als je denkt, wat doet die zonnebril daar toch? Wel die was tegen de rook en ging van kind naar kind. Zelf door hen bedacht en met trots gedragen.
Wat een heerlijke dag. Mijn man en ik sloten hem af met een laatste stukje verjaardagsappeltaart.

Marilke Jorinde