O, wat kan ik niet tegen rommel!!! En dan vooral rommel die ontstaat als ik er niet ben.
Ik kwam vandaag terug en dan is de tafel voor de lunch half gedekt.
Het brood nog in de plastic zak.
Maar voor de helft van de mensen gedekt.
De kinderen hebben heerlijk gespeeld dus overal staan stukken van een net gespeeld spel.
Een huis, een kasteel, een tekening met krijtjes ligt op de grond.
Onder de eettafel wil ik eigenlijk niet kijken want daar ligt een verzameling, kruimels, brood en kaas dat het een waar muizenfestijn zou kunnen zijn.
Op de kasten is een verzameling van spullen terecht gekomen, ook van mij, die weer terug moeten naar hun eigenlijke bestemming.
In de keuken staat er afwas....
Op zo'n moment raak ik bijna in paniek, ik moet dan heel erg mijn best doen om rustig te blijven ademen, ik krijg het benauwd en moet erg mijn best doen om vriendelijk te zijn.
Dat laatste lukt me meestal niet. Ik word dan een snauwend en niet erg fijn persoon om mee in een ruimte te zijn.
Ik weet dat dit met me gebeurd en ik spreek iedere keer weer af, met mezelf, dat ik niet weer in de zelfde valkuil moet vallen. Heeeeeel af en toe lukt me dat.
Vandaag was dat niet het geval. Manlief die staat op het punt samen met Elke te gaan zwemmen, iets waar ze zich beiden al dagen op hebben verheugd. Toch blijft hij me aanmoedigen vooral even iets voor mezelf te gaan doen en niet eerst te gaan stofzuigen, poetsen en afwassen, over het opruimen hebben we het dan nog niet gehad. Ik heb straks heel veel tijd, zegt hij dan.
Kon ik het maar, alles laten staan en gewoon even zitten en niets doen.
Ik heb een compromis geloten. Eerst even flink opgeruimd en gestofzuigd.
Oooo, wat is dat goed voor mijn humeur, echt, ineens zie ik weer mogelijkheden en komen ideeën terug! Lekker de ramen open en de frisse lucht naar binnen, stoelen schrobben, die plakken altijd.
Toen dat alles klaar was ben ik gaan zitten en nu zit ik hier dan. Te mopperen over de altijd wederkerende rommel. Als ik zelf thuis ben als hij ontstaat kan ik er vrij goed mee omgaan. Maar om erin terecht te komen dat vind ik heel moeilijk. Een flink leerpunt voor mezelf en dat mag ik iedere week oefenen.
Dus hopelijk wanneer ik wat ouder en wijzer word, zal ik met dit soort situaties om weten te gaan.
Sinds een tijdje begrijp ik nu ook mijn moeder wat beter. Zij zei altijd: "het is hier geen hotel!" Ja, soms voelt dit ook wel eens zo en misschien zeg ik later als mijn kinderen pubers zijn wel precies hetzelfde en snappen zij net zo min als ik wat er nou precies bedoeld wordt.
Goed genoeg gemopperd, nu die lekkere koekjes. Ik wilde ze graag met foto, maar iedere keer vergeet ik er weer eentje te maken, dus nu maar zo.
Te lekkere kokoskoekjes
Recept:
120g kokosolie
50g kokosbloesemsuiker of oerzoet
100g bloem
100g kokosrasp
1 tl wijnsteenpoeder
Verwarm de oven voor op 180 C.
Smelt de olie in een pannetje.
Klop hem daarna met de suiker op.
Voeg de bloem, de kokosrasp en het wijnsteenpoeder toe.
Meng alles goed door elkaar, het is een wat kleverig deegje
Maak platte hoopjes op een bakplaat bekleed met bakpapier.
Vorm de hoopjes nog wat na met je handen en druk het deeg hierbij goed aan.
Zet de koekjes in de oven voor ongeveer 15-20 min.
Als ze goudbruin zijn zijn ze goed. Laat ze in een open oven afkoelen.
Ze zijn het lekkerste als ze enkele dagen in een afgesloten doos hebben gestaan.
Eet smakelijk!
Marilke Jorinde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten