Gisteren zat ik met de kinderen aan tafel na schooltijd. Ik keek naar Elke en was zo ontroerd en vertederd door haar blik dat ik helemaal volschoot en de tranen over mijn wangen druppelden. Mijn kleine meisje, wat het niet zo makkelijk heeft. Zo gevoelig is dat een hard geluid, bijvoorbeeld het huilen van haar kleine broertje, waar ze zielsveel van houdt, haar wanhopig maakt. Dat strakke kleiding of laagjes haar helemaal verdrietig maken want het voelt niet lekker en daar hebben we iedere ochtend weer en gevecht over. Mijn Elke met haar grote hart, waar ze voor iedereen een warm en liefdevol plekje heeft. Mijn lieve Elke, die zo graag mee helpt en ontzettend kan genieten van muziek en mooie dingen.
Vandaag mocht ze mee naar koorzang. Ik oefen dan met de vierde, vijfde en zesde klas een half uurtje allerlei liederen. Daar kan Elke zo van genieten, stil zittend op het trappetje van het toneel, stralend en bijna meezingend. Mijn Elke Elija, die steeds groter wordt, zo dapper is en een doorzetter zoals er maar weinig zijn. "Ik wil naar school fietsen!" zegt ze dan (dit is 5km heen en 5km terug). Op een zaterdag mocht ze voorop fietsen en de weg kiezen. Wat doet ze? Ze fietst naar school en terug allemaal achter elkaar! Wat houd ik ontzettend veel van haar, mijn mooie, lieve, dappere Elke.
Een heel fijn weekend,
Marilke Jorinde
Geen opmerkingen:
Een reactie posten